Donderdag stond een controlebezoek bij de neuroloog op de agenda en zoals verwacht gaf deze volledig groen licht voor het sporten en zo was de weg weer vrij voor mijn wedstrijden. Daar had ik al rekening mee gehouden en had ik de organisatie van de Westland cup toegezegd om zaterdag te komen vlaggen bij de laatste kwartfinale wedstrijd van dit seizoen, Naaldwijk tegen Maasdijk. Leuke bijkomstigheid was dat onze Yusuf Durgunsu zou fluiten, maar het liep heel anders.
Omdat mijn blokkade bij de KNVB was opgeheven kwam er in het bescheiden inhaalprogramma toch een aanstelling en mocht ik (voor een kwartier) naar Rotterdam United 1 tegen TransvaliaZW 1. Ook Yusuf kreeg alsnog een aanstelling en zo moest er in Naaldwijk gezorgd worden voor een heel ander arbitraal trio. Dat lukte Mike uiteraard prima, zoals we van hem gewend zijn.
Mijn reis ging dus zaterdag naar het legendarische RFC-complex waar Rotterdam United haar wedstrijden speelt. In een grijs verleden heb ik daar nog de nodige potjes gespeeld met De Hollandiaan tegen RFC, maar daar herinner ik me nog weinig van. Als ik de verhalen mag geloven gaat het complex binnenkort behoorlijk op de schop en eerlijk gezegd is dat ook wel nodig. Bij Rotterdam United kwam ik overigens de markante Donny Scharloo weer eens tegen en vertelde dat hij sinds het opheffen van Leonidas, daar zijn diensten verleend in de rol als teammanager.
Een kleine twee maanden terug was deze wedstrijd bij de stand 1-1 en nog een kwartier spelen gestaakt en het zal u niet verbazen, beide partijen hadden er een verschillende lezing over. Ik was er niet bij geweest en hield me maar aan de uitspeelvoorwaarden die ik meegekregen had van de KNVB. Het belang was inmiddels wel veranderd, want Rotterdam United kon bij winst op de 2e plaats komen en dat betekent in de nacompetitie 1e ronde vrij en verder thuis spelen. TransvaliaZW is inmiddels roemloos gedegradeerd naar de 5e klasse en kwam dus alleen om haar plicht te vervullen. Dat moest door een eerdere rode kaart met 10 man, maar zelfs dat lukte niet en werd er gestart met 9 spelers en bovendien geen coach op de bank.
De eerste 6 à 7 minuten was er nauwelijks iets te merken van het verschil in 2 spelers, maar bij de eerste hoekschop was het meteen raak en scoorde de thuisclub direct ook de 3-1. Merkwaardig genoeg was de eerste serieuze aanval van de bezoekers na een hoekschop ook meteen raak en zo werden er dus toch nog 3 goals gescoord. Daar bleef het bij, mede omdat Rotterdam United de resterende minuten de bal achterin bleef rondspelen en TransvaliaZW geen enkele noodzaak zag om zich verder te vermoeien. Het mag duidelijk zijn, van de hectiek bij de gestaakte wedstrijd was niets te merken en konden we na een kwartier weer het veld af.
Vooraf had ik al gemeld dat ik na afloop direct zou vertrekken, zodat ik toch nog de 2e helft in Naaldwijk kon zien. Daar was het duidelijk dat er nauwelijks competitie wedstrijden waren en was het dus behoorlijk (gezellig) druk. Van wat ik er van zag was ook de wedstrijd heel leuk en ging Maasdijk er uiteindelijk af met een 4-3 overwinning. Volgens mij had Cor van Elswijk als scheidsrechter een probleemloze middag. In de bestuurskamer was het met een hoop bekenden in de 3e helft ook weer super gezellig en trof ik ook collega-scheidsrechter Frans van Leeuwen, die net als ik zijn rentree op het veld had gemaakt na behoorlijke gezondheidsproblemen. Uiteraard hoop ik voor hem dat het herstel blijft voortzetten en hij volgend seizoen weer volledig aan de bak kan.
Maandagavond staat op het programma een wedstrijd voor het Vlaardings voetbalkampioenschap voor de CION-dames en dus ook onze kleindochter en dinsdag bij de heren CWO tegen Victoria ’04. Beide wedstrijden zijn bezoeken waard en normaal zou ik zeggen u leest het wel weer in de volgende week. Maar mevrouw Roozeboom was het met mij eens en gaan we dus richting de zon, op voorwaarde dat ze wel voorzichtig een zwembad instapt. Dat leest u wel over een paar weken in een volgende column!