Mijn eerste oefenwedstrijd voor het nieuwe seizoen staat voor half augustus alweer vast. Dat is niks bijzonders zou je zeggen, maar het ligt toch wat anders. Al eerder heb ik melding gemaakt van het feit dat het huidige mijn 25e seizoen als scheidsrechter is en komt het moment van stoppen natuurlijk steeds dichterbij. Voor mijn gevoel was ik daar dus de laatste tijd flink over aan het nadenken, maar afgelopen maandag kreeg ik dus dat verzoek om die oefenwedstrijd te komen fluiten. In alle eerlijkheid wel bij mijn favoriete vereniging HVC ’10, maar zonder aarzelen zei ik ja en verbaasde mezelf wel een beetje. In een splitsecond was dus bepaald dat ik in ieder geval aan het nieuwe seizoen ga beginnen. Ik ga ervan uit dat de rest dan ook wel gaat komen en wordt de nieuwe uitdaging om het zeker vol te houden tot mijn 70e.
Mijn columns zijn in eerste instantie bedoeld om verslag te doen op de site van de VSV van mijn scheidsrechteractiviteiten, maar vanaf dit seizoen staat hij ook op mijn facebook en daar zit ook een aantal lezers bij die mijn liefde voor muziek delen. Dat kwam dit weekend weer uitgebreid aan de orde en zo was ik vrijdagavond in Theater aan de Schie voor het concert van The Analogues, de band welke de afgelopen jaren diverse albums van the Beatles volledig naspeelden. De huidige tour, Hello Goodbye, staat in het teken van de hoogtepunten van al die albums en het werd een geweldige avond. Wat mij het meeste aanspraak was dat ook Jan van der Meij (ex-frontman van Powerplay) er weer bij was en diverse nummers kon zingen. En dat is een mooie prestatie als je bedenkt dat hij last heeft van tinnitus.
Zaterdag reisde ik weer af naar België en dit keer werd het de Warande in Turnhout, waar een optreden van Guido Belcanto met zijn band het Broederschap op het programma stond. Vast onderdeel van de show is inmiddels geworden dat na de pauze de band wordt uitgebreid met de Vlaamse zangeres Little Kim. In 1989 kwam zijn eerste album uit sindsdien volg ik hem dus al meer dan dertig jaar. Aanvankelijk waren er ook nog weleens optredens in Nederland, maar dat komt bijna niet meer voor en dus volg ik elke tour wel een keer of drie in een Belgisch theater. Van die eerste albums blijven nummers als Rome bij nacht, Rosie en Vlammetjes eigenlijk elke show wel voorbijkomen en naar mijn mening terecht. Van het nummer Vlammetjes zegt hij altijd dat dit een cadeau was van Henny Vrienten. Niet zo raar want die was de producer van het album en speelde op het originele nummer ook mee, net als Jacob Klaasse en Jan de Hont.
Komend weekend staat bij toeval weer een bezoek op het programma aan de Warande in Turnhout. Het aanvankelijk geplande concert van Marc Almond werd eerder door corona gecanceld en ben erg nieuwsgierig naar dit concert van de frontman van Soft Cell, waarvan ooit gezegd werd dat hij het mooiste vals kan zingen.
Tussendoor werd er natuurlijk nog gevoetbald (en gefloten). De aanstelling was dit keer SCW tegen Sporting Leiden en dat betekende een ritje naar Rijsenhout, zeg maar in de achtertuin van Schiphol. SCW een gezellige dorpsclub, welke dit jaar voor het eerst in West 2 speelt in plaats van West 1. Ik was er dan ook nog nooit geweest en het werd een beetje puzzelen om er op tijd te komen. Vlaardingen (de Westwijk) uit was een dingetje, over Den Haag met de overlast van de demonstraties was geen optie en ook bij Rijsenhout zelf was een behoorlijke omleiding, maar het lukte. Hoewel de wedstrijd zelf niet eens zo vervelend was, werd het toch geen leuke middag. Dat werd voornamelijk veroorzaakt door twee assistent-scheidsrechters, die niet echt betrouwbaar waren en ook weinig respect toonden. Was ik vorige week nog zo enthousiast, dit keer was het volledig anders. Overigens had ik het zojuist over twee assistenten, die waren wel van dezelfde club (SL). De eerste helft had ik de eerste al laten wisselen, omdat zijn taalgebruik echt niet door de beugel kon. Ik vraag me toch echt weleens af wat er zou gebeuren als ik in mijn rol als scheidsrechter hetzelfde zou doen en/of zeggen als die mannen. Aan het eind van de wedstrijd vlagde nummer twee volkomen onterecht voor buitenspel bij de 3-0, de bal werd teruggespeeld en de scorende speler was achter de bal, en uiteraard negeerde ik het signaal. Het kwalijke van die acties is dat spelers denken dat alles geoorloofd is en dat uiten met “onze grensrechter heeft toch gevlagd”. In de commotie die ontstond werd ik van achteren op mijn enkels getrapt en besloot onmiddellijk om (tijdelijk) te staken. Helaas had ik niet gezien wie het was en had zeker niet vastgesteld of het met opzet was. Omdat beide partijen verklaarden dat het per ongeluk was en zeker geen opzet, de bewuste speler toch zijn excuus kwam aanbieden, besloot ik om toch uit te spelen. Ik wilde een collega-scheidsrechter niet opzadelen met het uitspelen van een paar minuten op een later moment. Dus terug naar het veld, de rust was weergekeerd en de bal werd een paar keer rondgespeeld. Einde wedstrijd, maar leuk? Nou nee en laten we het er maar ophouden dat het een uitzondering was, gelukkig gebeurd dit niet zo vaak. Volgende week weer nieuwe kansen en dit keer op het programma een wedstrijd in de 1e divisie O23. Ik ga ervan uit dat dit leuker zal zijn en doe er wel weer verslag van in de nieuwe week!